Bisikletin tepesinde iki elimi bırakabiliyorum artık..o noktaya geldim sanki ..umrumda değil artık çünkü!Hani artık ne karşıdan gelen kamyonun farı gözümü alıyor ne de birlikte yol aldığım arkadaşlarımın serzenişleri ne de geride bıraktığım aptal çocukca korkularım…ürkmüyorum ulan işte ikisini de bırakıp yine toslamaktan alakasız bir ağaca.Zaten ne geldiyse başıma hep bu cesaretimden geldi ya…sonum(!) hayırlara vesile…
‘’Normal’’ im bu kadar karamsar değildir aslında. ‘’iyimserlik’’ ishaliyim ben , paçalarımdan akar benim her defasında. Gelgelelim, bu kifayetsiz ishala çoğu insan katlanamaz..mayanızda moral bozmak, kötü düşünmek, mesafeleri daha da ıraklaştırmak, umutsuzluk tohumu var ya..ah siz..nefret eder oldum kendi ‘’normal(!)’’iğimden!!!..ne olurdu herşeye olmayacak/ol-amayacak gözüyle bakmasaydın ya insanoğlu(!)Ha nerde kalmıştık benim normalimde..kulağa bile tuhaf geliyor..normalliğin deliliği bu benimkisi çünkü…
Daha fazla kelime oyunu yapmaya ne benim mecalim var ne herşeyi açık açık anlatmaya ne de bisikletin direksiyonunu iki elimi bırakıp böylesine özgürleştirdikten sonra bir daha yola sokup toparlamaya..ne de olsa frenlerim çoktan boşta..habire debelenip duruyorum yokuş aşağı…kamyonun farı da gözümü almıyor artık..yokuş aşağı yerçekimine sığındım yine bir dibevuruşumda kanımca…;)
