Evlatlık köpek

Köpek almak mesele değil. Asıl sorun şu ki ; sonrasında köpeğin getirdiği sorumlulukları ne derece kaldırabiliyorsun ya da kaldıramıyorsun.Kendimi bildim bileli habire evinde çeşitli börtü böcek vs beslemiş biri olarak ilave etmeliyim ki; (not:hayvansever bir aileden geliyorum sülalece el atmadığımız hayvan yoktur sanıyorum)belki bencilce bir davranış biçimi ama ben şahsen öyle sevgisini gösteremeyen,emeğimin karşılığını vermeyen hayvan sevmem:))örn:balık,besliyorsun besliyorsun hayvan suratına bakıyor arkasını dönüyor hooop reset kafaya, sanki seni ilk defa görmüş gibi tekrar bakıyor vs.. hiiiç gelemem.Benim şuana kadar ne tavşanlar ne kaplumbağalar ne kuşlar ne köpekler geçmişliği var elimden; kaplumbağam dahil hepsi bir şekilde benimle yaşamaya alışmış (!),emeğime karşılık veren hayvancıklardı (mesela kaplumbağam ben şarkı söylerken /özellikle ne hikmetse cranberries-zombie de!)kafasını fanusuna dayar dışarı çıkar sanki bilinçli olarak dinlerdi beni(ya da bu benim tesellim bilemiyorum) Her neyse konuyu dağıttım baya sanırım. Konunun özüne gelelim:ilk köpeğimi bana 5-6 yaşlarında almışlardı cinsini bile hatırlamıyorum tam olarak kırma kocaman tüylü bir köpekti, küvette yıkanırdı vs, bir gün birine emanet ettim araba çarptı öldü.İlk travmamı o zaman yaşadım:((sonra babamda kangallar vardı (hala var ama habire birileri çalıyor yavruları vs ya da onlara da araba çarpıyor babam inatla tekrar alıyor)sonra 3-4 yıl önce dedim bu böyle olmayacak evime alayım ben bir köpek teriyer ırıkında kırma orta boy bişi aldım(not: çok minik köpek sevmem hatta sinirlenirim ayağıma dolandıkça onlar ısıracağım gelir)Neyse evde beslemek ayrı bir sorumluluk getiriyor tartışma götürmez, resmen bebek gibi baktım ben ona. Dışarı çıkarttım tuvalete arkasından ellerimde naylon faraş pislik topladım, yemeği eti aşısı derken çocuğum gibi birşey oluverdi bir baktım, zaten ailemden ayrı başka şehirde yaşadığım için bir süre sonra ev arkadaşım gibi birşey oldu benim.(edit: önceden köpek almayı düşünenlere söyleyim çocuk evlat edinmek gibi birşey)sonra gel zaman git zaman 2. travmamı da bu köpeciğim sayesinde yaşadım, kendi kararımla sevgili kızımı(!) başka birine evlat vermek zorunda kaldım(not: apartmanda kıllık çıkartanlar oluyor,ve alıştı mı ev köpekleri evde yalnız kalmak istemiyorlar/bunalıma giriyorlar,bunalıma girip hav hav apartmanı ayağa kaldırıyorlar) Çok acı birşey , hala arada bir cidden özlüyorum kızımı ama artık tövbeliyim apartmanda hayvan bakmak zor ve meşaketli müstakil eve çıkmadan bir daha köpek almam sonra üstümden atamıyorum sevgilimden ayrıldığımdan daha çok üzülüyorum köpeğimi bilinçli olarak terkedince:((