Kötüdür tam ucuna kadar gelip kaybetmek.Böyle çok katlı bir apartmanın teras katından arkanız korkuluklara dönük elleriniz parmaklıklarda balkondan sallanıp dururken, balkonun altından geçenlere 'bak ellerimi bırakabiliyorum ben...'' nidaları atarken birden bir tekme yiyip nerden geldiği bilinmez bir taraftan (ki çoğu zaman sol cenaptan:)) bir tarafınız(!) üstü yere çakılmak gibi birşeydir,...,hoş yere çakılmak koymaz adama da; serde mertlik olmasa ağlayabilse insan neyse, bir de düştüğün yerden kalkarken etrafta sana nanik yapan bir dolu alaycı bakışa rağman zorla(!) 'acımadı ki...' demeye çalışıp gülmek için kasmaktır asıl en çok koyan...anlayana;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder